Ei av dei sterkaste sidene ved det amerikanske demokratiet er offentlege høyringar og den showarta framvisinga av motsetningar innan politikk og styringsverk. Gjennom det internasjonale mediehegemoniet blir interne stridigheiter til fengande politisk verdsteater. Ikkje minst utnemninga av nye høgsterettsdommarar utartar til sterke rettssalsdrama på fjernsynet. Slik får verda innsyn i saksgangen fram til utnemninga av nye medlemmer i den høgaste retten. Presidenten føreslår kandidatar, som med retorisk bravur blir grilla og godtekne eller avviste gjennom komitéhøyringar i senatet.

Då filosofen Bertrand Russell vart beden om å gje råd til kommande generasjonar, sa han: «Sjå eine og aleine på det som er fakta.» At dette er eit godt råd er krigen i Ukraina eit sørgjeleg godt døme på. Kremls propaganda er full av alle slags historier. Skal vi forstå krigen, må vi ta utgangspunkt i fakta og freiste å skrelle bort lag på lag av propaganda. Det dei russiske leiarane seier, er ikkje det same som det dei gjer.

Ikkje misforstå, bankane har ikkje gjort ein dårleg jobb. Dessutan måtte regjeringa og Stortinget hive seg rundt for å finne ei løysing på kort tid, så det er forståeleg at ein ikkje kan tenkje over alle eventualitetar. Men no er me i ein situasjon der me må ta lærdom og justere ordninga.

I Dag og Tid 16. september har Andreas Skartveit eit prima innlegg, som vanleg: «Dronning i solnedgang». På eitt punkt snublar han likevel – ei negativ side ved å ha president, seier han, er at: «Ein president er først og fremst president for det fleirtalet som valde han. Mindretalet ville hatt ein annan president. Valde presidentar veit dette, og fyller opp med sine eigne folk i styringsapparatet rundt seg.»