Sist laurdag var det ei framsyning av Don Quijote i opera- og balletthuset i Odesa. Det var så å seie fullt, sjølv om framsyninga byrja klokka 16. Det kjem av at framsyningar på dagtid vert vurderte som tryggare enn om dei skulle vere på kveldstid.

Den lengste og mest kjende «etter døden-reisa» i historia skjedde, om eg så må seie, med den ukrainske nasjonalpoeten Taras Sjevtsjenko. Han døydde i St. Petersburg, etter å ha kome attende dit etter sona 16 år som soldat i tsarens hær i den kasakhstanske ørkenen. Han vart først gravlagd i St. Petersburg, men etter 58 dagar vart liket av poeten grave opp att og, i samsvar med hans eige ønske, frakta på hesteryggen til Kyiv. Der stod blykista med poeten to netter i kyrkja i Kyiv før ho vart lasta om bord i ein båt som tok henne til Kanev, ein by ved breidda av elva Dnepr. På eit høgdedrag der vart poeten endeleg lagd til kvile.

Da eg for mange år sidan las at internettet var laga for militære føremål, trudde eg ikkje på det. Men eg studerte jo humaniora og hadde ikkje særleg forstand på dei eksakte vitskapane.

Den mest populære guvernøren i Ukraina – leiaren av frontregionen Mykolajiv – bruker sokkar i friske fargar og snakkar russisk, ukrainsk, fransk og koreansk.

Krigen mot Ukraina har synt fram alle veikskapane – men også styrkane – til regimet Vladimir Putin har bygd opp dei siste to tiåra.

Putin er ingen Hitler. Eg skreiv dette sjølv i Dag og Tid etter annekteringa av Krim i 2014. Tok eg feil?

Det er svært varmt å krige om sumaren. Støv, skotsikker vest, hjelm, tunge våpen. Og, sjølvsagt, først og fremst den ville artilleristormen som aukar temperaturen ytterlegare og sender varmt støv opp i lufta – støv og røyk frå brennande hus og tre.

Eventyret i Vegas held fram, med buttpluggen Vladimir Put-in som rekvisitt og Hunter S. Thompson som leiestjerne.

Krementsjuk er på jakt etter blod. I denne vesle byen sytte ein russisk rakett med eit tonn eksplosiv for å blåse i vêret eit stort kjøpe- og underhaldningssenter der eit tusentals menneske oppheldt seg.