Despoten Ilham Alijev har i 18 år styrt den tidlegare sovjetrepublikken Aserbajdsjan som sitt eige familiefirma. Han har skaffa seg og enorme rikdommar medan folket svelt, all opposisjon blir slått ned på, og regimekritikarar blir fengsla. Men han kan kunsten å sminke imaget sitt ved å invitere store artistar som Lady Gaga, Sting, Jennifer Lopez og andre som er for fattige til å halde seg med etikk. Regimet vaskar seg òg med store sportsarrangement.

Denne filmen har skapt heftig debatt sidan han vann Gullpalmen i Cannes i år, og ein og annan norsk kinosjef er usikker på om filmen bør setjast opp. Historia om Alexia inneheld ingrediensar som sex med ein bil, grov kroppslemlesting (sjølvpåført), ein stygg freistnad på å framkalle spontanabort, ekstrem vald og bisarre scener som ikkje alltid gir nokon klar samanheng.

Kva har vi lov å vente av ein heilnorsk katastrofefilm? Først og fremst dramatiske scener, spektakulære bilete og fartsfylt action. Der leverer Nordsjøen absolutt.

Du veit Leonard Cohens «Hallelujah»? Sjansen er rimeleg stor for at du nikkar når du les spørsmålet. Det finst nemleg ein type song som har så sterke klangbotnar at han etter kvart finn vegen inn i både private og offentlege seremoniar av vidt ulik art, får ein sentral plass på tvers av generasjonar og slik skrir over si opphavlege, historiske forankring i sjanger, uttrykksform og tydingsrom – og «Hallelujah» er ein slik.

Akademikaren Amin er vellukka. Afghanaren er busett i Danmark med ein mann han skal gifte seg med. Barndomsvenen Jonas er dokumentarfilmskapar og skal lage film om historiene Amin aldri har fortalt. Han opnar seg om flukta frå Afghanistan til Danmark tidleg på nittitalet. Det var ingen enkel veg. Historia hans er samansett, lærerik, opprivande og viktig.

På ein nedsliten gard i Montana bur ein einsleg, gamal mann med norsk far, men som sjølv er ein ekte, amerikansk cowboy.

Filmteamet følgjer alpinist Aksel Lund Svindal frå krossbanda hans rauk i eit utforrenn i Kitzbühel i 2016, og gjennom rekonvalesens, tilbakekomst og konklusjon.

Julie (Reinsve) bikkar snart tretti. Ho skulle først bli lege, så psykolog, før ho fall ned på foto, sidan ho har visuell teft. Deltidsjobb på ein bokhandlar passar mellombels. Ho blir saman med den suksessrike teikneserieskaparen Aksel (Lie). Han er god og grei, men er meir verpesjuk enn Julie, som ikkje veit heilt kor ho er på veg. Kanskje eit møte med Eivind (Nordrum) på fest fører til nye vegar?

Åleinefar og vindaugsvaskar John (Norton) veit at han har berre månader att og leva, og ved hjelp av sosialarbeidar Shona (O’Higgins) leitar han etter dei perfekte adoptivforeldra til den treårige son sin, Michael (Lamont). Eg erklærer hermed tårekanalane for opna.