Skodespelarane, som Mimmi Tamba (i midten), syng med sjel, skriv Bent Kvalvik.
Foto: Erik Berg
Sondheims mørke eventyrleik
Omsett av Runar Gudnason
Regi: Ole Anders Tandberg
Scenografi: Erlend Birkeland
Koreografi: Belinda Braza
Musikalsk ansvarleg: Svenn Erik Kristoffersen
Regissøren Sigrid T’Hooft har spesialkompetanse på teaterhistorisk pastisj, og skodespelarane syner seg å meistre denne spelestilen med eleganse. Frå venstre: Dagny Backer Johnsen, Marika Enstad, Per Egil Aske, Jacob Jensen, Seda Witt og Jonas Hoff Oftebro.
Foto: Øyvind Eide
Romantikk, komedie – og Ibsen
Regi og omarbeiding: Sigrid T’Hooft
Omsetjing og dramaturgi: Hege Randi Tørressen
Scenografi: Katja Ebbel
Frederiksen
Kostyme: Anna Kjellsdotter
Musikalsk ansvarleg: Magnus Loddgard
Gard Skagestad, Ingeborg S. Raustøl og Kirsti Stubø i det tyske trekantdramaet.
Foto: Det Norske Teatret
Dødsdansen i øvre mellomklassa
I eventyr og såkalla dameromanar endar det som regel med at to får kvarandre etter mykje om og men, og så lever dei lukkeleg til sine dagars ende. Meir får vi ikkje vite. I teateret får vi ofte sjå og høyre at det slett ikkje alltid er slik det går. Vi har sett det i Ibsens dokkeheim, i Strindbergs dødsdans, i Bergmans scener frå eit ekteskap og så bortetter. Og det lèt til at alle samfunnsepokar har samlivsutfordringane som eit kjerneproblem, same kor opplyste og velutdanna og ressurssterke vi blir, både kvinner og menn.
I framgrunnen Paul Ottar Haga og Ådne Kolbjørnshus.
Foto: Dag Selboskar
Odin, Tor og hammaren de veit
I ei multikulturell tid då tru og overtru er ferd med å få større plass enn på fleire hundreår, verkar det naturleg at interessa for det reint religionshistoriske no breier seg eit godt stykke ut over dei smale akademiske romma.
Gjertrud Jynge spelar Hege og Christian Ruud Kallum Mattis i framsyninga på Det Norske Teatret.
Foto: Erik Berg
Gode synsinntrykk, men ingen hjartebank
Det er vel ingen som heilt har greidd å setje fingeren på kva som gjorde Tarjei Vesaas til ein av dei største diktarane våre, også internasjonalt. Han er ikkje ein spesielt ekstrovert forteljar. Det mest dragande ved han må ofte lesast mellom linene. Så kan ein gjerne undre seg kva det kjem av, at han så ofte skal dramatiserast og filmatiserast. I kva for grad kan eigentleg verka hans visualiserast gjennom andre sine auge?
Framsyninga av eit av dei siste stykka som Lars Norén skreiv, er eit samarbeid mellom fleire teaterinstitusjonar.
Foto: Den Nationale Scene
På dødens terskel
«Handlinga» i dette Beckett-inspirerte dramaet kjennest like uverkeleg som krigen i Ukraina, og stykket synest å ha fått uventa relevans dei siste dagane.
Manusforfattaren Fredrik Høyer står òg på scena.
Foto: Øyvind Eide
Slampoetisk science fiction-show
Regi og co-manusforfattar: Mattis Herman Nyquist
Scenografi og lyddesign: Øyvind Wangensteen
Kostyme: Alva W. Brosten
Komponist og musikalsk
ansvarleg: Bendik Baksaas
Lysdesign: Lars Grieg Hermansen
Frå venstre Marte Fjellheim Sarre, Mary Sarre, Nils Henrik Buljo, Egil Keskitalo og Ingor Ántte Áilu Gaup.
Foto: Aslak Mikal Mienna
Kampen om Alta
Regi og scenografikonsept: Mette Brantzeg
Kostymedesignar: Anne Berit Anti
Lysdesignar: Maria Therese R. Oskal
Nordsamisk omsetjing: Britt-Inga Vars
Finsk omsetjing: Anitta Suikkari
Gjermund Andresen har laga eit hyllearrangement tvers over scena.
Foto: Dag Jenssen
Ein drapsmann ser tilbake
Dramatisert av Ida Høy og ensemblet
Regi: Ida Høy
Scenografi og kostyme: Gjermund Andresen
Musikk: Odin Staveland
Ingrid Unnur Giæver spelar hovudrolla som Hedda Gabler.
Foto: L-P Lorentz
Sjølvmordaren Hedda lever vidare
Hedda Gabler er eit av dei oftast spelte Ibsen-stykka, og tittelrolla er ein ønskedraum for mange (kan hende dei fleste) kvinnelege skodespelarar. Om ein ikkje er fortruleg med det frå før, kan det nok ta litt tid å skjøne kva tilhøve som har skapt det destruktive i Heddas sinn og åtferd. Difor skal ein fare varleg fram med omsyn til strykingar, både av tekstpassasjar og persongalleri. Den framsyninga som no er på vegen med Riksteatret, har gjort nokre djerve grep med teksten. Dei kan diskuterast, men dei er ikkje uinteressante.
Skodespelarane, som Mimmi Tamba (i midten), syng med sjel, skriv Bent Kvalvik.
Foto: Erik Berg
Sondheims mørke eventyrleik
Omsett av Runar Gudnason
Regi: Ole Anders Tandberg
Scenografi: Erlend Birkeland
Koreografi: Belinda Braza
Musikalsk ansvarleg: Svenn Erik Kristoffersen
Regissøren Sigrid T’Hooft har spesialkompetanse på teaterhistorisk pastisj, og skodespelarane syner seg å meistre denne spelestilen med eleganse. Frå venstre: Dagny Backer Johnsen, Marika Enstad, Per Egil Aske, Jacob Jensen, Seda Witt og Jonas Hoff Oftebro.
Foto: Øyvind Eide
Romantikk, komedie – og Ibsen
Regi og omarbeiding: Sigrid T’Hooft
Omsetjing og dramaturgi: Hege Randi Tørressen
Scenografi: Katja Ebbel
Frederiksen
Kostyme: Anna Kjellsdotter
Musikalsk ansvarleg: Magnus Loddgard
Gard Skagestad, Ingeborg S. Raustøl og Kirsti Stubø i det tyske trekantdramaet.
Foto: Det Norske Teatret
Dødsdansen i øvre mellomklassa
I eventyr og såkalla dameromanar endar det som regel med at to får kvarandre etter mykje om og men, og så lever dei lukkeleg til sine dagars ende. Meir får vi ikkje vite. I teateret får vi ofte sjå og høyre at det slett ikkje alltid er slik det går. Vi har sett det i Ibsens dokkeheim, i Strindbergs dødsdans, i Bergmans scener frå eit ekteskap og så bortetter. Og det lèt til at alle samfunnsepokar har samlivsutfordringane som eit kjerneproblem, same kor opplyste og velutdanna og ressurssterke vi blir, både kvinner og menn.
I framgrunnen Paul Ottar Haga og Ådne Kolbjørnshus.
Foto: Dag Selboskar
Odin, Tor og hammaren de veit
I ei multikulturell tid då tru og overtru er ferd med å få større plass enn på fleire hundreår, verkar det naturleg at interessa for det reint religionshistoriske no breier seg eit godt stykke ut over dei smale akademiske romma.
Gjertrud Jynge spelar Hege og Christian Ruud Kallum Mattis i framsyninga på Det Norske Teatret.
Foto: Erik Berg
Gode synsinntrykk, men ingen hjartebank
Det er vel ingen som heilt har greidd å setje fingeren på kva som gjorde Tarjei Vesaas til ein av dei største diktarane våre, også internasjonalt. Han er ikkje ein spesielt ekstrovert forteljar. Det mest dragande ved han må ofte lesast mellom linene. Så kan ein gjerne undre seg kva det kjem av, at han så ofte skal dramatiserast og filmatiserast. I kva for grad kan eigentleg verka hans visualiserast gjennom andre sine auge?
Framsyninga av eit av dei siste stykka som Lars Norén skreiv, er eit samarbeid mellom fleire teaterinstitusjonar.
Foto: Den Nationale Scene
På dødens terskel
«Handlinga» i dette Beckett-inspirerte dramaet kjennest like uverkeleg som krigen i Ukraina, og stykket synest å ha fått uventa relevans dei siste dagane.
Manusforfattaren Fredrik Høyer står òg på scena.
Foto: Øyvind Eide
Slampoetisk science fiction-show
Regi og co-manusforfattar: Mattis Herman Nyquist
Scenografi og lyddesign: Øyvind Wangensteen
Kostyme: Alva W. Brosten
Komponist og musikalsk
ansvarleg: Bendik Baksaas
Lysdesign: Lars Grieg Hermansen
Frå venstre Marte Fjellheim Sarre, Mary Sarre, Nils Henrik Buljo, Egil Keskitalo og Ingor Ántte Áilu Gaup.
Foto: Aslak Mikal Mienna
Kampen om Alta
Regi og scenografikonsept: Mette Brantzeg
Kostymedesignar: Anne Berit Anti
Lysdesignar: Maria Therese R. Oskal
Nordsamisk omsetjing: Britt-Inga Vars
Finsk omsetjing: Anitta Suikkari
Gjermund Andresen har laga eit hyllearrangement tvers over scena.
Foto: Dag Jenssen
Ein drapsmann ser tilbake
Dramatisert av Ida Høy og ensemblet
Regi: Ida Høy
Scenografi og kostyme: Gjermund Andresen
Musikk: Odin Staveland
Ingrid Unnur Giæver spelar hovudrolla som Hedda Gabler.
Foto: L-P Lorentz
Sjølvmordaren Hedda lever vidare
Hedda Gabler er eit av dei oftast spelte Ibsen-stykka, og tittelrolla er ein ønskedraum for mange (kan hende dei fleste) kvinnelege skodespelarar. Om ein ikkje er fortruleg med det frå før, kan det nok ta litt tid å skjøne kva tilhøve som har skapt det destruktive i Heddas sinn og åtferd. Difor skal ein fare varleg fram med omsyn til strykingar, både av tekstpassasjar og persongalleri. Den framsyninga som no er på vegen med Riksteatret, har gjort nokre djerve grep med teksten. Dei kan diskuterast, men dei er ikkje uinteressante.
