Spaltisten skal ha skrive at Støre, etter to tap for Solberg, kunne koma til å bli den beste statsministeren landet aldri fekk. Så fekk me han, med Senterpartiet på lasset, og må konstatera at han ikkje er blitt den beste statsministeren me har hatt.

Hadde det ikkje vore for akevitten, smalehovuda og tilslørte bondepiker til dessert, ville julebordet med Hjelpeskrivarane ha skore seg totalt. Byråsjefen og Vertinna rauk opp i eit knallhardt oppgjer om dyrtid, trygd og presset i økonomien og om Fredrik Solvang og Debatten.

Lista over fredsprisvinnarar er ærefull, heiderleg, av og til triviell og med skammelege innslag. Det er ein oppmuntringspris for den gode viljen, takk for lang og tru teneste og gode gjerningar, ein pris for håp og idealisme, men også for realpolitisk kynisme. Og gitt er gitt: Prisen kan ikkje trekkast tilbake om prisvinnaren startar nye krigar, som den etiopiske statsministeren Abiy Ahmed (2019).

Honnørord og omgrep kan festa seg, få regenerativt gjennomslag og bli berekraftige. Men når dei så blir tatt i bruk for å legitimera kva som helst, fell realverdien. Moteorda blir overforbrukte og like tilslørande som innhaldslause. Dei forvirrar og seier alt og ingenting. Orda blir offer for meiningsinflasjon.

Etter metoo skulle Trond Giske vera politisk daud, og oska spreidd for alle vindar. Men det var ei skinsemje. Om Giske kan ein seia med ei strofe frå ein trall av bysbarnet Otto Nielsen: «He is dead, but he won’t lie down.»

«Slag under beltestaden må ein berre bøye seg for». Denne steingrunnen frå Dag og Tid var teksten på T-trøya mi då eg kom inn i møterommet på Hotel Norge i Kristiansand.

Folket mot eliten har grobotn i norsk tankemåte og politisk tradisjon: Det er dei der oppe mot oss her nede, dei der inne mot oss her ute, sentrum mot periferi, Oslo mot røkla.

Budapest er ikkje aust eller vest. Budapest ligg midt i det sentrale Europa, saman med Wien, Praha og andre staselege byar frå den habsburgske stordomstida. Det er me som er ein utkant i nord.

Dei aller fleste av statens utgifter og inntekter ligg fast, men det plar vera nokre milliardar å henta frå «profilpotten». Når ei regjering legg fram statsbudsjettet, har ho som regel ei skryteliste med godsaker som det på førehand er leke frå i passande porsjonar.

Ottar Brox runda 90 år tysdag. Han er dårleg til beins, men still going strong. I eit par mannsaldrar har han vore eit omdreiingspunkt i norsk samfunnsdebatt med frie ord, alltid kopla på aktuelle saker og utviklingstrekk, men aldri utan fagleg bakgrunn, og alltid med feste i sosial og kulturell arv frå Torsken på Senja, der faren var lærar, småbrukar, lokalhistorikar og ordførar.