Teater slik du sjeldan ser det på ein norsk scene. Men kvifor vil regissøren skjemme ut arbeidet sitt?

Det er mykje godt å seie om innsatsen til dei fire kvinnene på scenen, som gir oss ulike nyansar av den ikoniske, altfor tidleg døde lyrikaren Sylvia Plath (1932–1963). Dei spelar med vitalitet, humør og kraft, mykje av framsyninga er prega av leik. Men livet framsyninga skal spegle på noko vis, hadde truleg meir mørke enn lys i seg. Og den muntert-teatralske tonen fangar ikkje dette så godt. Når den scenografiske og regimessige innpakninga dessutan blir så spesiell som i dette tilfellet, sit eg att med kjensla av at regissør og scenograf dreg merksemda bort frå teksten.

Omsett av Mari Hesjedal
Regi: Hans Henriksen
Scenografi, video- og lysdesign: Edward Lloyd Pierce
Kostyme: Camilla Bjørnvad
Komponist, lyddesignar og musikar: Klaus Risager

Som byrjinga på ein tretrinns rakett på Den Nationale Scene denne hausten, er Snekkevågs nyskrivne stykke eit godt utgangspunkt for å utforske kunstens – og kunstnarens – forhold til sanning og ansvar. Og kven ligg nærare å ta tak i enn legendariske Leni Riefenstahl (1902–2003), den makelause dokumentaristen som gjennom ein serie filmar estetiserte nazistane og nazismen, og som resten av livet forsvarte seg med at ho ikkje visste kva naziregimet dreiv med, og at alt som heiter propaganda, var heilt framandt for henne. Røyndomsfornekting på høgt nivå. Og absolutt ingen anger.

Vi er inne i ei nasjonal sannings- og forsoningsveke. Kva som kjem ut av dette, er uråd å seie. Viljen til å opne seg for all urett den samiske minoritetsbefolkninga har vore usett for gjennom den brutale fornorskingspolitikken, synest stor. Men kva skal forsonast, kven skal forsonast og korleis skal ei forsoning finne stad?

En handelsreisendes død er stadig like aktuelt, om korleis blind dyrking av urealistiske ideal fører til ulukke.

Råare og meir direkte har vi vel knapt fått det rett i trynet – korleis rasismen kan ytre seg i samfunnet vårt og korleis dei kvite privilegia framleis rår grunnen. Og bak dette står ein norsk-gambisk forfattar og dramatikar utan formell utdanning, Camilla Lundestad Joof, ein norsk-kenyansk skodespelar, regissør, poet, fotograf og samfunnsdebattant, Jae Nyamburah, og ein norsk-sørafrikansk skodespelar, musikar og artist, Nosizwe Baqwa.

Dette er Christie-klassikaren som endra tittel to gonger utan at ein moderne sensitivitetslesar hadde vore borti han. Frå Ten Little Niggers via Ten Little Indians til dagens tittel. Og i Haugesund får vi den svært alvorlege og dødelege historia som kombinert kammeropera og krimfarse. Det fungerer fint, det òg – sjølv om Dame Agatha kanskje ikkje ville godkjent avslutninga.

Bearbeidd av Domenico Scarpa og Valter Malosti
Omsett av Tommy Watz, med bidrag av Birgit Owe Svihus
Regi: Alan Lucien Øyen
Scenografi og kostyme: Alex Eales
Lysdesign: Martin Flack
Lyddesign: Gunnar Innvær

Forfattaren Nina Lykke er for tida ein av våre mest lesne og populære novelle- og romanmakarar. På finurleg vis verkar det som ho har knekt koden med omsyn til å skildre det velfødde Velferds-Noreg og oss individa som lever her. Ho er morosam, men ho har sjølv hevda bestemt at historiene hennar slett ikkje er meinte som parodi eller satire. Ho skriv om menneske og samfunnet av i dag slik ho opplever at det faktisk er.