Artiklar
#MeToo ser ut som ein revolusjon, men er ein kontrarevolusjon. Det reaksjonære ved rørsla ligg særleg i to omstende: gjeninnføringa av sosial kontroll over seksualiteten, og gjenopplivinga av kjønnsstereotyper om «den farlege mannen» og «den hjelpelause kvinna», skriv Kaj Skagen.
Foto: Heiko Junge / NTB scanpix
Metoopia
Tiltalte kjendisar som står fram og vedkjenner syndene sine, ber om tilgjeving og vert støytte ut i mørkeret, minner om Moskva-prosessane under Stalin.
#MeToo ser ut som ein revolusjon, men er ein kontrarevolusjon. Det reaksjonære ved rørsla ligg særleg i to omstende: gjeninnføringa av sosial kontroll over seksualiteten, og gjenopplivinga av kjønnsstereotyper om «den farlege mannen» og «den hjelpelause kvinna», skriv Kaj Skagen.
Foto: Heiko Junge / NTB scanpix
Metoopia
Tiltalte kjendisar som står fram og vedkjenner syndene sine, ber om tilgjeving og vert støytte ut i mørkeret, minner om Moskva-prosessane under Stalin.
Amund Djuve er sjefredaktør i Dagens Næringsliv.
Foto: Paul Sigve Amundsen / Samfoto / NTB scanpix
Jakta
på jegeren
Prov og mistanke glir over i kvarandre i Dagens Næringsliv-sakene om Trond Giske.
Amund Djuve er sjefredaktør i Dagens Næringsliv.
Foto: Paul Sigve Amundsen / Samfoto / NTB scanpix
Jakta
på jegeren
Prov og mistanke glir over i kvarandre i Dagens Næringsliv-sakene om Trond Giske.
Brynjulf Braanen snudde det gamle marxist-leninistiske containerskipet vekk frå kursen mot den sikre grunnstøytinga og gjorde Klassekampen til dei intellektuelles dagsavis.
Foto: Vidar Ruud / NTB scanpix
Den frivole tanta og gateguten som vart skjønånd
To av omstenda som sterkast har prega pressa dei siste tiåra, er tabloidiseringa og nettpubliseringa. Det har ført pressa i to retningar: mot meir kommersielle produkt og mot meir spesialiserte produkt.
Brynjulf Braanen snudde det gamle marxist-leninistiske containerskipet vekk frå kursen mot den sikre grunnstøytinga og gjorde Klassekampen til dei intellektuelles dagsavis.
Foto: Vidar Ruud / NTB scanpix
Den frivole tanta og gateguten som vart skjønånd
To av omstenda som sterkast har prega pressa dei siste tiåra, er tabloidiseringa og nettpubliseringa. Det har ført pressa i to retningar: mot meir kommersielle produkt og mot meir spesialiserte produkt.
Anten er norske dagsaviser medveten lokalpresse, som Nordlys i Tromsø, som seier klårt frå at dei berre skriv om nærmiljøet sitt, eller dei er lokalpresse som nyttar innkjøpt stoff for å likna på allmenn- eller rikspresse, som til dømes Bergens Tidende. Eller dei er fagpresse som rettar seg mot særlege yrkesgrupper.
Foto: Terje Bendiksby / NTB scanpix
For dei spesielt interesserte
Dei store dagsavisene er vortne meir lokalpresse enn allmennpresse.
Anten er norske dagsaviser medveten lokalpresse, som Nordlys i Tromsø, som seier klårt frå at dei berre skriv om nærmiljøet sitt, eller dei er lokalpresse som nyttar innkjøpt stoff for å likna på allmenn- eller rikspresse, som til dømes Bergens Tidende. Eller dei er fagpresse som rettar seg mot særlege yrkesgrupper.
Foto: Terje Bendiksby / NTB scanpix
For dei spesielt interesserte
Dei store dagsavisene er vortne meir lokalpresse enn allmennpresse.
VG var sektiåttarar i dress – stundom grilldress.
Foto: Berit Keilen / NTB scanpix
Sekstiåttarar
i (grill)dress
I etterkrigstida kjempa Verdens Gang for å overleva, og avisa var meir enn éin gong truga av konkurs. Men frå 1967 til 1981 auka opplaget frå 36.000 til om lag 230.000, og VG vart landets største avis.
VG var sektiåttarar i dress – stundom grilldress.
Foto: Berit Keilen / NTB scanpix
Sekstiåttarar
i (grill)dress
I etterkrigstida kjempa Verdens Gang for å overleva, og avisa var meir enn éin gong truga av konkurs. Men frå 1967 til 1981 auka opplaget frå 36.000 til om lag 230.000, og VG vart landets største avis.
Kommentator Anki Gerharden går mot flokken.
Foto: Privat
Den utrue vaktbikkja
Pressa nyttar ofte si eiga mediemakt til å jage fram eigne standpunkt og vert såleis sjølv ei ugjennomsiktig samfunnsmakt.
Kommentator Anki Gerharden går mot flokken.
Foto: Privat
Den utrue vaktbikkja
Pressa nyttar ofte si eiga mediemakt til å jage fram eigne standpunkt og vert såleis sjølv ei ugjennomsiktig samfunnsmakt.
#MeToo ser ut som ein revolusjon, men er ein kontrarevolusjon. Det reaksjonære ved rørsla ligg særleg i to omstende: gjeninnføringa av sosial kontroll over seksualiteten, og gjenopplivinga av kjønnsstereotyper om «den farlege mannen» og «den hjelpelause kvinna», skriv Kaj Skagen.
Foto: Heiko Junge / NTB scanpix
Metoopia
Tiltalte kjendisar som står fram og vedkjenner syndene sine, ber om tilgjeving og vert støytte ut i mørkeret, minner om Moskva-prosessane under Stalin.
Amund Djuve er sjefredaktør i Dagens Næringsliv.
Foto: Paul Sigve Amundsen / Samfoto / NTB scanpix
Jakta
på jegeren
Prov og mistanke glir over i kvarandre i Dagens Næringsliv-sakene om Trond Giske.
Brynjulf Braanen snudde det gamle marxist-leninistiske containerskipet vekk frå kursen mot den sikre grunnstøytinga og gjorde Klassekampen til dei intellektuelles dagsavis.
Foto: Vidar Ruud / NTB scanpix
Den frivole tanta og gateguten som vart skjønånd
To av omstenda som sterkast har prega pressa dei siste tiåra, er tabloidiseringa og nettpubliseringa. Det har ført pressa i to retningar: mot meir kommersielle produkt og mot meir spesialiserte produkt.
Anten er norske dagsaviser medveten lokalpresse, som Nordlys i Tromsø, som seier klårt frå at dei berre skriv om nærmiljøet sitt, eller dei er lokalpresse som nyttar innkjøpt stoff for å likna på allmenn- eller rikspresse, som til dømes Bergens Tidende. Eller dei er fagpresse som rettar seg mot særlege yrkesgrupper.
Foto: Terje Bendiksby / NTB scanpix
For dei spesielt interesserte
Dei store dagsavisene er vortne meir lokalpresse enn allmennpresse.
VG var sektiåttarar i dress – stundom grilldress.
Foto: Berit Keilen / NTB scanpix
Sekstiåttarar
i (grill)dress
I etterkrigstida kjempa Verdens Gang for å overleva, og avisa var meir enn éin gong truga av konkurs. Men frå 1967 til 1981 auka opplaget frå 36.000 til om lag 230.000, og VG vart landets største avis.
Kommentator Anki Gerharden går mot flokken.
Foto: Privat
Den utrue vaktbikkja
Pressa nyttar ofte si eiga mediemakt til å jage fram eigne standpunkt og vert såleis sjølv ei ugjennomsiktig samfunnsmakt.
