Kvener, skogfinner, tornedalinger, karelere, vepsere og ingermanlands­finner. Onhan meitä vielä! Jo visst finnes vi!

Historikar Synne Corell har sett seg føre å fortelje «historien om det norske holocaust på ny, med den økonomiske forfølgelsen som innfallsvinkel», som det heiter i baksideteksten. Her vert det òg lova nye «kilder og analyser [som] gir en annerledes tidslinje for forfølgelsesprosessen, og en ny forståelse av hva det norske holocaust egentlig var».

Å møte ein entusiast personleg kan vere ei blanda oppleving. Høgrøysta, insisterande og blind for alt anna blir entusiasten lett ei plage. Å møte ein entusiast gjennom ei bok er derimot ofte ei positiv oppleving. I beste fall blir vi rivne med av entusiasmen, og vi får både spennande detaljar og eit praktisk og stort overblikk. Det er bøker vi kan vende attende til ved behov og bruke som oppslagsverk. Kva hadde vel sakprosaen vore utan entusiastane, ofte ein sjølvlærd amatør som kan bruke år på å fordjupe seg i eit trongt tema – noko ein statstilsett vitskapsmann sjeldan har høve til.

I eit dikt av den islandske skalden Snorri Hjartarson, «Ferdamadur», eller «Turist», handlar det om ein ferdamann som ein gong var på reise i Midtausten og tilfeldig la seg ned i ein hage for å sova. Han legg merke til tre skikkelsar i hagen og sansar brått at dei ikkje klarar å slå seg til ro, dei er ikkje innstilte på å kvile. Han vaknar av bråk og støy, den eine mannen ber til Gud og ropar heile natta, dei andre er oppjaga, og til slutt, då det kjem væpna menn med faklar, spring han bort frå denne skrekkelege overnattingsstaden. Han kjem seg vidare på vegen mot Jeriko.

Brageprisnominerte Ekko handlar om den moderne medierøyndomen mange er ein del av, men som fleire burde ha eit problematisk forhold til.