Embla and the Karidotters er (f.v.): Simen Følstad Nilsen (pedal steel, gitar, piano og kor), Marie Moe (bass og kor), Embla Karidotter (vokal, gitar, låtskrivar) og Nils Jørgen Nilsen (trommer).
Foto: Hakan Foss
Hatten på
Denne helga, to veker etter at dei vann Spellemann, står Embla and the Karidotters på scena på Stagecoach, verdas største countrymusikkfestival, og klyper seg litt i armen.
The Bar Keys på scena på Wattstax-festivalen.
Foto frå filmen
W for Wattstax
Det skulle ta eit halvt hundreår før musikkfestivalen i Los Angeles i 1972 vart skikkeleg dokumentert.
Hardtslåande øyresnop
Fever Rays tredje soloalbum er ei ambivalent handsaming av anger, hemnfantasi, sorg og sjølv- og nestekjærleik.
Sliteneliten opna turneen i Kristiansand 8. mars og avsluttar i Trondheim 18. mars.
Foto: Signe Rosenlund Hauglid
Det er folket som har makta
«Med fisk og rein kan ein halde på i tusenvis av år», heiter det i «La fjorden leva», eit av spora på slagkraftige Me kan’kje sei nei te da som e bedre, som kom ut på kvinnedagen: «Me er her for å verna det med ein aksjonsbataljon.»
Sveve over flygebilmotorvegane
Duoen Fat Bard har laga musikk til ei rekke indiespel, og Runner Ost er lydsporet til eit retrofuturistisk spel i virtuell røynd. Tittelen viser til filmen Blade Runner med sitt klassiske svulmande og storslåtte lydspor signert den greske analogsynthesizerlegenda Vangelis, og på Runner Ost står slik syntetisk sci-fi-nostalgi på agendaen.
Tore Sandbakken har med seg Hanna Paulsberg og Dag-Filip Roaldsnes på albumet.
Foto: Roger Salem
Perfekt Imperfect Solitude
Dette er ei plate du må ha ein fysisk kopi av. I tillegg til spanande musikk inneheld nemleg plata den beste omslagsteksten eg har lese på mange år. Thomas Strønen teiknar eit humoristisk og fargerikt bilete av hovudpersonen, Tore T. Sandbakken.
Ellen Brekken har spelt tuba i teaterframsyningar og byter mellom elbass og kontrabass i ulike band og prosjekt. Biletet er teke på Oslo Nye Teater.
Foto: Andreas Ulvo
Fritt spelerom
Den første gongen eg høyrde Ellen Brekken spele live, var på Parken kulturhus i Ålesund fredag 8. mars 2019. Då var gitaristen Hedvig Mollestad på heimebane saman med dei to andre i trioen hennar: bassist Ellen Brekken og trommeslagar Ivar Loe Bjørnstad, alle i kjole.
Aasmund Nordstoga og Åsmund Reistad har spelt inn gamle viser.
Foto: Gudrun Kristine Semons
Ny nynorskversjon av songskatt
Norstoga og Reistad byr på friske versjonar av Hartvig Kirans omsetjingar av nordamerikanske folkesongar.
Sårt og vakkert på frænamål
Ingrid Lode, vokal; Jovan Pavlovic, trekkspel; Marianne Baudouin Lie, cello; Petter Vågan, gitar; Bjørn Marius Hegge, bass.
Particular Recordings Collective
Huw Gwynfryn Evans spelar i Oslo 11. april.
Pressefoto
Det tomme rommet
«Empty Room», det avsluttande sporet på H. Hawklines nye album, er ein av desse songane ein straks tenkjer kjem til å verte ståande. Når ein har høyrt gjennom heile Milk For Flowers, er det som om songen er eit perfekt punktum, men likevel summar vidare i deg etterpå, som i ein ettertanke. Kanskje er dette fordi han tek opp noko det er vanskeleg å skildre i ord og tone, nemleg ei grunnleggjande menneskeleg erfaring: tapet av ein forelder.
Embla and the Karidotters er (f.v.): Simen Følstad Nilsen (pedal steel, gitar, piano og kor), Marie Moe (bass og kor), Embla Karidotter (vokal, gitar, låtskrivar) og Nils Jørgen Nilsen (trommer).
Foto: Hakan Foss
Hatten på
Denne helga, to veker etter at dei vann Spellemann, står Embla and the Karidotters på scena på Stagecoach, verdas største countrymusikkfestival, og klyper seg litt i armen.
The Bar Keys på scena på Wattstax-festivalen.
Foto frå filmen
W for Wattstax
Det skulle ta eit halvt hundreår før musikkfestivalen i Los Angeles i 1972 vart skikkeleg dokumentert.
Hardtslåande øyresnop
Fever Rays tredje soloalbum er ei ambivalent handsaming av anger, hemnfantasi, sorg og sjølv- og nestekjærleik.
Sliteneliten opna turneen i Kristiansand 8. mars og avsluttar i Trondheim 18. mars.
Foto: Signe Rosenlund Hauglid
Det er folket som har makta
«Med fisk og rein kan ein halde på i tusenvis av år», heiter det i «La fjorden leva», eit av spora på slagkraftige Me kan’kje sei nei te da som e bedre, som kom ut på kvinnedagen: «Me er her for å verna det med ein aksjonsbataljon.»
Sveve over flygebilmotorvegane
Duoen Fat Bard har laga musikk til ei rekke indiespel, og Runner Ost er lydsporet til eit retrofuturistisk spel i virtuell røynd. Tittelen viser til filmen Blade Runner med sitt klassiske svulmande og storslåtte lydspor signert den greske analogsynthesizerlegenda Vangelis, og på Runner Ost står slik syntetisk sci-fi-nostalgi på agendaen.
Tore Sandbakken har med seg Hanna Paulsberg og Dag-Filip Roaldsnes på albumet.
Foto: Roger Salem
Perfekt Imperfect Solitude
Dette er ei plate du må ha ein fysisk kopi av. I tillegg til spanande musikk inneheld nemleg plata den beste omslagsteksten eg har lese på mange år. Thomas Strønen teiknar eit humoristisk og fargerikt bilete av hovudpersonen, Tore T. Sandbakken.
Ellen Brekken har spelt tuba i teaterframsyningar og byter mellom elbass og kontrabass i ulike band og prosjekt. Biletet er teke på Oslo Nye Teater.
Foto: Andreas Ulvo
Fritt spelerom
Den første gongen eg høyrde Ellen Brekken spele live, var på Parken kulturhus i Ålesund fredag 8. mars 2019. Då var gitaristen Hedvig Mollestad på heimebane saman med dei to andre i trioen hennar: bassist Ellen Brekken og trommeslagar Ivar Loe Bjørnstad, alle i kjole.
Aasmund Nordstoga og Åsmund Reistad har spelt inn gamle viser.
Foto: Gudrun Kristine Semons
Ny nynorskversjon av songskatt
Norstoga og Reistad byr på friske versjonar av Hartvig Kirans omsetjingar av nordamerikanske folkesongar.
Sårt og vakkert på frænamål
Ingrid Lode, vokal; Jovan Pavlovic, trekkspel; Marianne Baudouin Lie, cello; Petter Vågan, gitar; Bjørn Marius Hegge, bass.
Particular Recordings Collective
Huw Gwynfryn Evans spelar i Oslo 11. april.
Pressefoto
Det tomme rommet
«Empty Room», det avsluttande sporet på H. Hawklines nye album, er ein av desse songane ein straks tenkjer kjem til å verte ståande. Når ein har høyrt gjennom heile Milk For Flowers, er det som om songen er eit perfekt punktum, men likevel summar vidare i deg etterpå, som i ein ettertanke. Kanskje er dette fordi han tek opp noko det er vanskeleg å skildre i ord og tone, nemleg ei grunnleggjande menneskeleg erfaring: tapet av ein forelder.
