Du bør banke på kjærleikens dør, heiter det i «Knocking on the Door of Love», eit nøkkelspor på Esther, det nye albumet frå The Welcome Wagon. For kva skjuler seg der? Songen smyg seg innpå deg, først med milde oppmodingar om å møte fortviling med bøn, før han opnar seg i lovsong med svaret: «Jesus, I stretch my hands to thee.» Det heile munnar ut i allsong og klapp og fyller stoverommet med gospel medan snøen dalar ned utanfor glaset.

Det lovar ikkje godt når du finn ei ripe i spådomsglaset, slik tilfellet er i Caitlin Roses «Black Obsidian», ein av dei finaste songane på haustens nye album, Cazimi. Biletbruken er forfriskande original: «Kjærleiken vår er ein spegel», heiter det i teksten, «kjærleiken vår er svart obsidian».

Marianna Sangita Angeletaki Røe, vokal; Hanna Paulsberg, tenorsaksofon; Ellen Andrea Wang, bass; Heida Mobeck, tuba; Erik Johannesen, trombone; Trine Knutsen, fløyte; Sissel Vera Pettersen, altsaksofon; Eirik Hegdal, bassklarinett og barytonsaksofon; Amund Storløkken Åse, vibrafon; Håvard Aufles, synth; Ola Øverby og Håkon Mjåset Johansen, trommer. Grappa

Beatles-industrien jobbar på, og turen er komen til å røske tak i innhaldet på heilt fabelaktige Revolver (1966), som ein med gode grunnar kan hevde er ei før-og-etter-utgiving i katalogen til bandet. Her såg ein tydelege teikn på den eksperimenterande, kreative leiken med ord, instrument og lyd som skulle verte så viktig på platene som følgde, og ein møtte eit Beatles som stod på terskelen til noko nytt.

Det må vere litt av ei kjensle småfuglen har, når tida er komen for først å spreie vengene og ta steget frå greina og rett ut i lause lufta, med bakken under seg, langt der nede. Er det rart at det vert velbrukte språklege bilete av slikt?

Du veit når du høyrer eit band og straks tenkjer: Wow, denne gjengen må eg høyre på ei scene. Slik er det for min del med Trampled by Turtles, som med sin livlege miks av bluegrass, folk og americana lèt til å levere vital strengeleik så snart dei kjem saman for å spele i lag – som dei gjorde då dei laga det dagsferske albumet Alpenglow.

Interessa for Bob Dylan har auka att. Oslo Spektrum var fullsett sundag. Mange som har svore på at han ikkje var verd å høyra på lenger, hadde likevel innfunne seg. Dei fyrste instrumentalminutta tenkte dei nok at alt var ved det gamle: ei sliten røyst gøymd i skranglete bluesrock.

Daniel Lanois har sett frå seg gitaren og plassert seg ved tangentane, men høyrest likevel ut som seg sjølv.