Foto: Julie Killingberg
Håp i psykiatrien kan være livreddende
I kjølvannet av en episode av TV-programmet «Norge bak fasaden» om håp eller mangelen på sådan i psykiatrien, kommer spørsmålet om hvorvidt fagfolk skal gi pasienter håp? Det kommer frem i Dag og Tid forrige uke at det er uenigheter rundt hva formidling av håp har å si for pasientene.
CC Mohamed Hassan / Pxhere.com
Vi treng å snakke om kjensler
Ein viktig grunn til psykologiseringa av samfunnet er at vi – lærarar, foreldre, leiarar – manglar eit kvardagsspråk for alminnelege vonde kjensler. Det er for lite kompetanse og for mykje tabu.
Ordskiftet om lærarstreiken handlar meir om psykisk helse enn læring. Det syner at meininga med skulen er endra, meiner Ole Jacob Madsen.
Illustrasjonsfoto: Terje Pedersen / NTB
Eit spørsmål om liv og helse
Ordskiftet om lærarstreiken syner nokre av farane med psykologisering, meiner psykolog Ole Jacob Madsen.
Det siste tiåret har talet på unge med angst- og depresjonssymptom gått rett til vêrs. Sosiale medium har mykje av skulda, meiner Steinar Krokstad, professor i sosialmedisin.
Scanpix
Ein tristare ungdom
Den psykiske helsa til ungdommar og unge vaksne har blitt dårlegare dei siste ti åra. NTNU-forskar meiner sosiale medium har mykje av skulda.
Ansvar for dei sjukaste
Tanken på at ein skal kunna avgrensa talet på alvorleg psykisk sjuke til 3000 i eit land med fem millionar, er naiv og skremmande.
Nullvisjonen
I eit par dagar etter sjølvmordet hans rakk eg å vera av den oppfatninga at far min måtte ha fått for dårleg helsehjelp. Eg ville skrive ein klage. Vi i familien måtte få erstatning. Det måtte bli stadfesta, svart på kvitt, at vilkårleg og overdriven medisinering hadde gjort han til misbrukar, noko som i sin tur øydela tenkjeevna hans og kosta han livet.
Forlaten av Gud
Noko av det eg har lurt mest på i samband med sjølvmordet til far min, er kva som hende med trua hans dei siste leveåra. Det greidde eg aldri å finne ut av medan han levde, og journalane gjev heller ikkje noko klårt svar.
Psykiatrispråket
Reint fysisk, innimellom, ved ei dør som ikkje blir opna, til dømes fordi den sjuke har sagt at han eller ho ikkje vil ha vitjing akkurat no. Hadde ein kome attende ein halvtime seinare, ville ein kanskje ha sloppe inn, om den sjuke er ambivalent nok i kjenslene. Men slik må det vera, viljen er i det lengste fri.
Sjølvmord i teori og praksis
Mange er dei glupe hovuda som har tenkt kring sjølvmordet som eit filosofisk problem. Den jamne sjølvmordaren har truleg ei meir praktisk tilnærming til saka.
Det var litt overraskande at sjølvmordet til far min skjedde om våren.
Å døy om våren
Ein gong tenkte eg at det må vera motsett, for er ikkje hausten eller vinteren den tyngste tida her i nord? Jo, slik er det vel for dei fleste, og for dei som har det verst, ligg det kan hende ei trøyst i nettopp dette, at også dei andre slit litt med den mørke tida.
Foto: Julie Killingberg
Håp i psykiatrien kan være livreddende
I kjølvannet av en episode av TV-programmet «Norge bak fasaden» om håp eller mangelen på sådan i psykiatrien, kommer spørsmålet om hvorvidt fagfolk skal gi pasienter håp? Det kommer frem i Dag og Tid forrige uke at det er uenigheter rundt hva formidling av håp har å si for pasientene.
CC Mohamed Hassan / Pxhere.com
Vi treng å snakke om kjensler
Ein viktig grunn til psykologiseringa av samfunnet er at vi – lærarar, foreldre, leiarar – manglar eit kvardagsspråk for alminnelege vonde kjensler. Det er for lite kompetanse og for mykje tabu.
Ordskiftet om lærarstreiken handlar meir om psykisk helse enn læring. Det syner at meininga med skulen er endra, meiner Ole Jacob Madsen.
Illustrasjonsfoto: Terje Pedersen / NTB
Eit spørsmål om liv og helse
Ordskiftet om lærarstreiken syner nokre av farane med psykologisering, meiner psykolog Ole Jacob Madsen.
Det siste tiåret har talet på unge med angst- og depresjonssymptom gått rett til vêrs. Sosiale medium har mykje av skulda, meiner Steinar Krokstad, professor i sosialmedisin.
Scanpix
Ein tristare ungdom
Den psykiske helsa til ungdommar og unge vaksne har blitt dårlegare dei siste ti åra. NTNU-forskar meiner sosiale medium har mykje av skulda.
Ansvar for dei sjukaste
Tanken på at ein skal kunna avgrensa talet på alvorleg psykisk sjuke til 3000 i eit land med fem millionar, er naiv og skremmande.
Nullvisjonen
I eit par dagar etter sjølvmordet hans rakk eg å vera av den oppfatninga at far min måtte ha fått for dårleg helsehjelp. Eg ville skrive ein klage. Vi i familien måtte få erstatning. Det måtte bli stadfesta, svart på kvitt, at vilkårleg og overdriven medisinering hadde gjort han til misbrukar, noko som i sin tur øydela tenkjeevna hans og kosta han livet.
Forlaten av Gud
Noko av det eg har lurt mest på i samband med sjølvmordet til far min, er kva som hende med trua hans dei siste leveåra. Det greidde eg aldri å finne ut av medan han levde, og journalane gjev heller ikkje noko klårt svar.
Psykiatrispråket
Reint fysisk, innimellom, ved ei dør som ikkje blir opna, til dømes fordi den sjuke har sagt at han eller ho ikkje vil ha vitjing akkurat no. Hadde ein kome attende ein halvtime seinare, ville ein kanskje ha sloppe inn, om den sjuke er ambivalent nok i kjenslene. Men slik må det vera, viljen er i det lengste fri.
Sjølvmord i teori og praksis
Mange er dei glupe hovuda som har tenkt kring sjølvmordet som eit filosofisk problem. Den jamne sjølvmordaren har truleg ei meir praktisk tilnærming til saka.
Det var litt overraskande at sjølvmordet til far min skjedde om våren.
Å døy om våren
Ein gong tenkte eg at det må vera motsett, for er ikkje hausten eller vinteren den tyngste tida her i nord? Jo, slik er det vel for dei fleste, og for dei som har det verst, ligg det kan hende ei trøyst i nettopp dette, at også dei andre slit litt med den mørke tida.
