Alle vi matfrikar, kokebokfanatikarar og ovetarar får iblant den uimotståelege trongen til å kaste oss ut i større prosjekt. Eit av dei meir tidkrevjande heiter coq au vin, der ein gjerne leitar fram Andreas Viestads segnomsuste og omfattande oppskrift som føreskriv to heile dagars marinering, og attpå til bruk av hane, som jo er eit kvitkjøtprodukt ein sjølvsagt ikkje finn i butikken på hjørnet; ei heilt vanleg høne er jamvel vorten vanskeleg nok å oppdrive, ho òg.

I høg sommarvarme står vi helst ikkje og sveittar over steikepanner og dampande gryter. Sjølv bur eg i eit hus frå 1890, bygd under boomen i Kristiania. I løpet av ti år auka befolkninga i hovudstaden med 100.000, og byggeboomen kulminerte i eit heidundrande krakk i 1899.

Eg var faktisk i Spania då eg smakte denne klassiske italienske retten for fyrste gong, og du milde moses som eg blei frelst. Eg åt ikkje noko anna som hovudrett ei heil veke til ende, det var umogleg å bli lei.

Den fyrste norske kokeboka eg kjøpte, var Frå Lom til Lyon, som Arne Brimi gav ut i 1987. Eg lærte ting av den boka, og den seinare Frå naturens kjøken, som eg har hatt stor glede og nytte av fram til denne dag. Brimis 100 prosent idiotsikre metode for alltid å få til perfekt biff, har eg lært bort til barn, slekt, vener og tilfeldig forbipasserande – og dei takkar meg alle med jamne mellomrom: Brun 200-grams biffar og krydr på den sida som er steikt. Lat dei kvile like lenge som steiketida. Inn i omnen på 200 gradar i sju­–åtte minutt. Kvile like lenge. Voilà!

Ved ein inkurie blei to bilettekstar bytte om i førre Matmonsen. Dermed stod det bilete av ein glinsande raud fjordaure over teksten «Kveita, kongen av fiskar». Havguden Neptun har difor ringt meg opp, grytidlig om morgonen, streng i røysta, i eins ærend for å få meg til klare opp i denne pinlege saka. Ikkje for det, slett ikkje noko gale med fjordaure, men det er kveita som trass alt er kongen. Om det må det aldri herske nokon som helst tvil.