Mange som lever av å skrive, har òg hatt ein ordentleg jobb. Somme av oss har vore ein tur innom reklamebransjen, og eg er ikkje noko unntak. Det er ein bransje som er stinn av pengar, der du lærer ein heil del. Ingen andre bransjar investerer så mykje pengar i hovuda til dei tilsette som reklamebransjen. Men – poenget er å kome seg ut derfrå i tide.

Mor mi har ei brevveninne i Danmark. Dei byrja å skrive til kvarandre tidleg på 50-talet. Med ujamne mellomrom ligg det brev frå Lotte i postkassen heime, og dette brevet gneg mor nokre dagar. Eg anar ikkje kva dei har å fortelje kvarandre etter 70 år, og det er nok derfor mor treng desse tenkedagane, men noko finn ho alltid på, og så set ho seg til med pennen for å svare: «Kjære Lotte».

Den som skal reise til Amsterdam, bør planleggje godt i førevegen. Som eit av dei populære turistmåla på kontinentet er det kamp om sengeplassar av alle slag. I åra 2012–2015 steig talet på årleg besøkande frå 12 til 17 millionar. Det er ganske friskt for ein by med berre litt større befolkning enn Oslo.

Få bøker har gjort så sterkt inntrykk på meg som Parfymen – historien om en morder, debutromanen til den tyske forfattaren Patrick Süskind. Ho kom ut i glansperioden til Den norske Bokklubben – annankvar nordmann hadde boka i hylla, og suksessen var så enorm på verdsbasis at Süskind aldri klarte å følgje han opp.

Eg skal ikkje selje meg inn som meir dekadent enn eg eigentleg er. Men etter 500 dagar i limbo, utan å ha sett snurten av korkje kelner eller kvit duk, sette eg i juli kursen mot utlandet og min franske yndlingsby, Vence, like ved Nice. Vence er nemleg, viss ein ser litt raust på det, ein einaste stor restaurant.