Frukosten på Scandic Mikkeli er identisk med frukosten på Scandic Atlas i Kuopio, som var identisk med frukosten i Jyväskylä, som igjen var identisk med frukosten i Turku. Eg har no budd på fire hotell i Scandic-kjeda, og det er ikkje heilt tilfeldig.

Omsider er eg komen tilbake til Leppävirta og kan starte jakta på Jussi og Liisa. Men tida er knapp. Eg må snart vidare.

Jo, eg avslutta vel sist med at eg sat i denne to etasjes bussen på veg frå Jyväskylä til Kuopio, der eg var så griseheldig å få sete heilt fremst, den gjævaste plassen etter mi meining, og det undra meg stort at han ikkje alt var tatt. Utsikta var formidabel. Rett nok var ruta sprokken og tilgrisa med blod og flatklemde insekt, og rett nok var det mest skog å sjå, men der var òg glitrande innsjøar, små gardshus og over det heile kvelva himmelen seg med lysande bomullsskyer.

«Livet er livet», sa skihopparen Matti Nykänen. I svevet kjende han seg fri, men kor lenge er eit menneske der? Jo, så litt om finske vikingar, arkitektur og det lengste ordet i det finske språket.

«Som for så mange andre finnar er familien min full av triste historier», skreiv Sanna Marin i 2016. På veg mot Nokia tek eg av mot Pirkkala, heimstaden hennar.

Eg har tidlegare så vidt nemnt egyptreisa mi her i spalta. Nyleg kom eg over hundretals bilete eg tok under opphaldet, så no skal eg fortelje litt meir. Oppglødd over den såkalla arabiske våren drog eg av garde på impuls. Naiv som eg var, trudde eg opptøyane var starten på ei demokratisk utvikling. Feil. Det gjekk eitrande gale.

Arja og eg tek toget til Tampere for å forstå oss på den mest kjensleladde og ubegripelege hendinga i finsk historie. Og sanneleg seier eg dykk – Sanna Marin legg ut eit nytt bilete på Instagram.