Når son min ynskjer seg ei ny fotballdrakt, vil han ha den drakta 98 prosent av dei andre ungane har. Viss det ikkje er Messi eller Neymar, er det Manchester United eller Liverpool.

Eg må seie eg vart lite grann sjokka. Kanskje har eg surra litt rundt i mi eiga woke-verd, men å gå på sirkus i 2023, det var som lite anna i 2023.

Det er alltid dei som seier at «det gjekk bra før, så det går sikkert bra no òg». Det er jo sant, det. Sannsynlegvis går det fint å stå ned bakken utan hjelm. Problemet er at dei få det ikkje gjekk bra med, ikkje sit her og kan snakke for seg.

Før i tida var det enklare å lese musklar, dei spegla kva du dreiv med. Ein som jobba på åkeren kvar dag, hadde meir musklar enn ein som gjorde rekneskap. No seier musklane mindre om yrket ditt, men til dels kan dei enno seie noko om kva slags typar vi er.

Sauda er tre biltimar unna. Prime er ein skamdyr energidrikk, og det er son min på ti år som vil ha han. Drikken med dei sterke fargane og det søte innhaldet kjem frå USA og har teke av blant smågutar i heile verda.

Eg har alltid lika sjakk og ski best. Eg lika å lesa bøker om ski- og sjakk-VM frå 1950-talet og utover. Det var noko med materialet dei nytta, det var så enkelt: treski og trebrikker. Det var ikkje pengar i sportane, korkje i ski eller i sjakk. Det var uskuld utan doping og mobiltelefonjuks. Det fanst ikkje hjelpemiddel som fluor og databasar.

Éin dag i året, trufast gjennom heile 1990-talet, skulle skulen vår til Sirdalen for å stå på ski i skitrekk. Nokre hadde skiinteresserte foreldre som prioriterte og hadde råd til ekte utstyr. Andre hadde arva lilla ski med grønske under. Eg var ein av dei. Klede som passa i snø, hadde eg heller ikkje. Det var å ta på ei blafrande lokalsponsa idrettslagsjakke som var verken vass- eller vindtett. Me skalv i heisen, og naglebitet sleppte ikkje taket før bussen nærma seg Sandnes.

Det er rart at det heiter å filme, når det er det motsette som skjer. Ein fotballspelar som kastar seg rundt og gjer eit tranestup eller ein salto, utan at nokon som helst er nær han, står vel heller for skodespel. Uansett, flautt er det, og verre vart det med kameraa som zoomar inn alle detaljane.

Favorittbohemen min, Erik «Myggen» Mykland, kunne både røyke og drikke for så å bli banens beste dagen derpå. Var det fordi han var så god, at han kunne klare ein vellukka idrettskarriere som inkluderte litt fest og treningar i bakrus? Eller kanskje gjekk det andre vegen: at det bohemske var med på å gjere han til ein meir kreativ spelar.